Het verhaal van Marjanne

Mijn verhaal begint in Zwartsluis, de plek waar ik geboren ben. Mijn wiegje stond op een binnenvaartschip — mijn ouders en grootouders waren schippers. Als kind van het water bracht ik mijn schooltijd door in een schippersinternaat. Van maandag tot vrijdag was ik daar, ver weg van thuis. In die jaren leerde ik wat het betekent om op eigen benen te staan. Om keuzes te maken. Om mezelf te vertrouwen. En vooral: om te voelen wat bij mij past. Dat heeft me diep gevormd.

Er was op het internaat niet alleen regelmaat, maar ook ruimte. Voor spelen, voor leren, en vooral: voor lezen. Ik verslond boeken over geschiedenis, religie, en spannende meisjesverhalen. Lezen werd mijn veilige haven — de plek waar ik even kon verdwijnen, en tegelijk iets van mezelf vond. Daar groeide mijn liefde voor verhalen, voor mensen, en voor alles wat ons vanbinnen bezighoudt.

Een leven op het water

Ook tijdens het varen bleef ik me verdiepen. In mensen, in samenleven, in wat ons beweegt. Ik was altijd nieuwsgierig: hoe groeien we? Hoe verwerken we wat er gebeurt? Hoe maken we keuzes? Die vragen voeren met me mee – op stille ochtenden op het kanaal, in gesprekken aan de keukentafel, in wat ik zag bij anderen en bij mezelf. Gaandeweg groeide daaruit mijn pad als levenscoach. Gegrond in levenservaring, versterkt door studie, verdieping en jarenlang werken met mensen.

Wat ik onderweg leerde, neem ik mee in de gesprekken die ik nu voer – over verlies en verlangen, over keuzes en verwarring, over liefde, grenzen en het mogen zoeken. Zo ontwikkelde zich mijn eigen manier om mensen te begeleiden – met oprechte nabijheid.

De tijd na het varen

Vijftien jaar geleden stapte ik van boord. Na al die jaren op het water streek ik neer in Drachten, op vaste grond. Maar het luisteren, het praten, het nabij mogen zijn — dat bleef. Want ook tijdens het varen kwamen mensen vaak bij mij met wat ze nergens anders kwijt konden. Soms spontaan, aan tafel met een kop koffie. Soms op afspraak, als het wat dieper ging. Maar altijd echt. In die gesprekken begon er iets te borrelen. Het verlangen om er niet alleen toevallig te zijn voor mensen, maar bewust. Om mijn levenservaring én wat ik had geleerd in opleidingen te gebruiken als levenscoach. Niet om richting te geven, maar om ruimte te openen.

Ik ontdekte hoe waardevol het is om gewoon naast iemand te zitten. Gewoon — écht naast iemand. Mee te luisteren. Mee te voelen. Dat blijft me raken, iedere keer weer. Omdat het nooit gewoon wordt.

Over levenscoaching – hoofd, hart en menselijkheid

Wat ik als levenscoach breng, komt voort uit het leven zelf — én uit wat ik onderweg bewust heb geleerd. Ik ben me gaan verdiepen in persoonlijke ontwikkeling, psychologie, zingeving, en in hoe het bewustzijn werkt. Niet als losse interesses, maar omdat ik wilde begrijpen. Omdat ik voelde: hier ligt mijn weg. Een weg waarin ik mensen mag bijstaan als het schuurt, wiebelt, stilvalt — of roept om verandering.

Wat ik heb geleerd en wat ik heb geleefd, vloeit daarin samen. Hoofd en hart. Kennis en compassie. Dat maakt mijn begeleiding warm en helder, zonder oordeel. Geen vast traject, geen schema’s of protocollen. Alleen jij en ik — in gesprek. In alle rust. Waarin alles gezegd mag worden. Waarin alles welkom is — ook wat nog geen woorden heeft.

Tussen water en woorden

Dit is het verhaal van mij, Marjanne. Een leven vol varen, vragen, vallen en weer opstaan. Een leven vol luisteren, leren en telkens opnieuw afstemmen op wat het leven vraagt. Als jij voelt dat er veel in je leeft, maar je nog niet goed weet waar het naartoe wil — dan ben je welkom om met mij te praten.

Je mag bij mij aan de keukentafel in Drachten komen zitten. Of we spreken elkaar via de telefoon, of beeldbellen als dat fijner voelt. Net wat past. Geen drempels, geen haast. Gewoon een echt gesprek, van mens tot mens.

Ik kijk ernaar uit je te ontmoeten. Niet om iets op te lossen, maar om samen stil te staan bij wat gehoord wil worden. Je bent welkom — precies zoals je bent.

Warme groet,
Marjanne